چون خلقت مصوّر گشت، هر ذره خاک در پيچ و خم هستي، به دنبال مرکز و محور حقيقت سرگشته و حيران به عشق پيوست و با جان يافتن ز منبع نور، در قالب انسان به ظهور رسيد. اين حقيقت، جلوه اي از جمال يار بود که ظهور معرفت را در زيباترين تصوير آفرينش، به حقيقتي جاويد پيوند زد. در اين هستي بي کران ذرات خاک، سرگشته و مست يار، عاشقانه غرق نور همبستر زمين خاکي گشتند تا زين وصل و هجر، چهره نويني از آفرينش را مزين به لطف و رحمت يار نمايند.
هر ذره بي نشان چو فرياد نمود مستانه ز خود بريد، بيداد نمود در حبس اگر فسرد روزي ز هوس با عشق تو اين زمانه آزاد نمود
امروز، جدايي اين ذرات از وصل، حکايت غريبي است که حيات بشر را درگير خطايي جبران ناپذير ساخته و اميد داشتن دنيايي بدون خشونت را فرياد مي زند، دنيايي که ديگر در آن، انسانيت پايمال حکم و رأي ابلهان قرار نمي گيرد. محفلي از انس و محبت که وحدت و شور را به ارمغان مي آورد، جايي که درک ارزش جان، حقيقت نخستين خلقت را آشکار مي سازد و بخشش جاي انتقام مي نشيند تا انسان بودن خوي حيوانيت را از بين برده و عشق را به ذرات بي جان خاک هديه کند تا در نهايت ، خلقت نويني از انسان به بستر ظهور رسد. زماني که حقيقت در اجزاء وجود، نشانه هاي معرفت را آشکار نمايد، ما شاهد دنياي بدون خشونت خواهيم بود، دنيايي که در آن جنسيت ديگر يک نماد، رمز برتري و ارزش جاهلانه نيست. در چنين دنيايي، هر ذره خاک جان يافته عشقي عظيم است و اين قالب تن، ديگر نماد برتري نخواهد بود. زن و مرد يک نشانه براي يافتن حقيقت زندگي و عشق ورزي خواهند بود نه يک نماد براي خشونت، تعصب و پا نهادن بر ارزش هاي انساني. متأسفانه در دنياي امروز، برخي از جوامع زن را مورد خشونت بي رحمانه قرار مي دهند. اين حرکت، در واقع نابودي اصل انسانيت و ارزش هاي نابي است که از ابتدا ي خلقت، در وجود انسان نهادينه گشته و امروز در دام جهل نابود گرديده است. |
درباره این سایت